Την ίδια περίοδο που Ευκλείδης Τσακαλώτος αποκτούσε “αστική αυτοπεποίθηση” στην Οξφόρδη και το Ίτον, στη Νομική σχολή της Αθήνας, όπου φοιτούσε ο Νίκος Φίλης, ένα από τα πιο δημοφιλή συνθήματα στα αμφιθέατρα ήταν το: “Ψητούς ψητούς θα φάμε τους αστούς και τους γραφειοκράτες στο φούρνο με πατάτες”. Ευτυχώς, τότε αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου και έτσι σώθηκε ο Ευκλείδης. Δυστυχώς, για τον Αλέξη Τσίπρα, μετά την εκλογική ήττα του 2019 οι δυό τους έδωσαν τα χέρια, δημιούργησαν την Ομπρέλα, την αριστερή τάση του ΣΥΡΙΖΑ, και αποφάσισαν να κάνουν τη ζωή δύσκολη στον αρχηγό τους. Συγγνώμη, λάθος. Στον Πρόεδρό τους είναι το σωστό αφού οι δύο …συμπρόεδροι της Ομπρέλας ανεβάζουν πυρετό όταν ακούνε τη λέξη “αρχηγός”. Εξάλλου, με απολυτήριο Λυκείου από το Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων και πτυχίο πολιτικού Μηχανικού από το ΕΜΠ δεν μπορείς να έχεις την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται ένας αρχηγός κυβερνητικού κόμματος. Το πολύ πολύ ο Ευκλείδης να σε δεχτεί σαν πρώτο μεταξύ ίσων.

Βέβαια, για να λέμε ολόκληρη την αλήθεια, φταίει και ο Τσίπρας που, όπως αποφαίνεται στενός συνεργάτης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, “δεν έχει συνηθίσει να είναι αρχηγός. Έχει αναστολές μην τον κατηγορήσουν η Τασία, η Αννέτα, ο Λάμπρου και ο Κυρίτσης”. Αφήνοντας όμως …ν’ ανθίσουν όλα τα λουλούδια -μεταξύ των οποίων και τσουκνίδες, όπως ο Πολλάκης- κινδυνεύει να στερηθεί και τον τίτλο του Προέδρου αν χάσει τις επόμενες εκλογές. Πάντως την εβδομάδα που μάς πέρασε δεν ήταν ο Πολλάκης, η Τασία, ο Καρτερός, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης αυτοί που έκαναν κρόσσια τα νεύρα του Αλέξη. Ήταν σίγουρα ο Τσακαλώτος, αλλά εξίσου ίσως και μεγαλύτερη ζημιά του έκανε ο εξάδελφός του Γιώργος Τσίπρας. Ας τα δούμε ένα ένα και γιατί.

Ο Τσακαλώτος, παίζοντας με τις λέξεις και με την ανωτερότητα που του δίνει ο αστισμός του, είπε στη συνέντευξή του στη Μαρία Κατσουνάκη (Καθημερινή) ότι ο Αλέξης είναι ανασφαλής και δεν ξέρει να διαλέγει συμβούλους. Καλύτερα να έλεγε “δεν κάνει και επείγει να αλλάξουμε αρχηγό” παρά να πει αυτά που είπε. Δικαιολογημένα ο Τσίπρας πήρε ανάποδες όταν διάβασε τις διαπιστώσεις Τσακαλώτου. Και δικαιολογήμενα ακόμη και οι “53” σύντροφοι του Ευκλείδη (που δεν είναι 53, αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία) στο παρασκήνιο πήραν αποστάσεις από τα λεγόμενα του. Για ποιό λόγο; Επειδή αμφισβήτησε τα δύο βασικά προσόντα που πρέπει να έχει ένας υποψήφιος πρωθυπουργός. Αν είναι ανασφαλής πως μπορεί να τον εμπιστευθούν οι πολίτες για να διαπραγματευθεί, για παράδειγμα, με τον Ερντογάν τα συμφέροντα της χώρας; Αν δεν ξέρει να διαλέγει συμβούλους, είναι λογικό να μην μπορεί να διαλέξει και υπουργούς κατάλληλους για να κυβερνηθεί η χώρα και να βγει από την κρίση. Τι χειρότερο θα μπορούσε να του πει ο Μητσοτάκης; Και τι θα απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική καμπάνια της ΝΔ, που θα έχουν σε περίοπτη θέση τις διαπιστώσεις Τσακαλώτου;

Διαπιστώσεις – μαχαιριές στην ικανότητα του Τσίπρα να διεκδικήσει την επάνοδό του στην πρωθυπουργία. Γι ‘ αυτό και συνεργάτες του, αλλά και η πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνον των “προεδρικών”, δεν μπορούν να εξηγήσουν την μετριοπαθή στάση του Αλέξη απέναντι στον Ευκλείδη. Δεν αρκεί, λένε, η εφεκτικότητα, χρειάζονται και ποινές. Μάλιστα, πρώην υπουργός και από τα πλέον δραστήρια στελέχη της Κίνησης Μελών, της πλειοψηφούσας τάσης στην Κουμουνδούρου, απορεί που “δεν καταλαβαίνει ο Αλέξης ότι ο Ευκλείδης, με αυτά που είπε, ουσιαστικά του πριονίζει την καρέκλα ώστε μετά τις εκλογές να τεθεί θέμα ηγεσίας”. Σημειώνουμε, ότι το περί ούτε ο λόγος στέλεχος, όπως και οι περισσότεροι από τους συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα διαχωρίζουν την κριτική του Φίλη από αυτή του Τσακαλώτου: “Ο Νίκος ασκεί πολιτική κριτική. Λαθεμένη, οξεία, αλλά είναι πολιτική κριτική για έναν διαφορετικό δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ, για να παραμείνουμε στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Διαφωνεί με τη μετατόπιση προς την κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία για να κερδίσουμε τις εκλογές, αλλά δεν υπονομεύει με απαξιωτικές διαπιστώσεις τον Αλέξη, όπως έκανε ο Ευκλείδης”. Οι Προεδρικοί πάντως στο Πολιτικό Συμβούλιο δεν επετέθησαν στον Τσακαλώτο, ίσως επειδή ο Ευκλείδης έσπευσε να τους προκαταλάβει λέγοντας ότι “είναι ανοιχτός στην κριτική και για τον χρόνο και για την ουσία όσων είπε ακόμη και για το Μέσον όπου τα είπε” και “κατανοεί τις αντιδράσεις”.

Πάμε τώρα στον έτερο Καππαδόκη, τον εξάδελφο Γιώργο Τσίπρα. Αυτός είναι στην ίδια ομάδα με τον Νίκο Παππά και τον Χρήστο Σπίρτζη και οι σχέσεις του με τους “Ομπρελάδες” των Τσακαλώτου – Φίλη δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές. Είναι με το όπλο παρά πόδα για να υπερασπιστεί τον εξαδελφό του, όμως την εβδομάδα που μας πέρασε οι δύο δηλώσεις που έκανε ήταν σφαίρες στην καρδιά του Αλέξη και η ζημιά που προκάλεσε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή του Τσακαλώτου. Τι είπε ο εξάδελφος: Πρώτον, η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός και δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κυβερνήσει και με ένα κομμάτι, το υγιές, της Δεξιάς χωρίς τον Μητσοτάκη. Κυριολεκτικά τίναξε τη μπάνκα του Αλέξη στον αέρα. Την προηγούμενη εβδομάδα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπάθησε -και τα κατάφερε- να διατυπώσει μια διαφορετική, από αυτήν της κυβέρνησης, στρατηγική για τρία σοβαρά εθνικά θέματα (εξοπλισμοί, ελληνοτουρκικά και σχέσεις με ΗΠΑ) και ήλθε ο εξάδελφος και τα γκρέμισε όλα.

Έκανε το αυτονόητο, επίδικο. Προφανώς, ήθελε να αμφισβητήσει τις διαδικασίες και τα ποσά των εξοπλισμών που θωρακίζουν την άμυνα της χώρας, αλλά το κακό είχε γίνει. Και οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ (κυβέρνηση και ΚΙΝΑΛ) δεν την άφησαν να πάει χαμένη. Και θα την επαναφέρουν ολοένα και πιο συχνά στην πορεία προς τις εκλογές, προκειμένου να δυσκολευθεί η Κουμουνδούρου να διεκδικήσει μεγάλο ποσοστό από τη λεγόμενη “πατριωτική ψήφο”. Επιπροσθέτως, με τον πόλεμο στην Ουκρανία και με τον αναθεωρητισμό και την επιθετικότητα της Τουρκίας να αυξάνει, τα λεγόμενα του εξαδέλφου για την άμυνα της χώρας αποδοκιμάζονται ακόμη και από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα από το “πατριωτικό ΠΑΣΟΚ”, σημαντικό τμήμα του οποίου μετά το 2012 και την ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου, ψηφίζει τον Αλέξη Τσίπρα. Η ζημιά επεκτείνεται και στους οπαδούς του Πάνου Καμμένου, που μετά την αποτυχία των ΑΝΕΛ να μπουν στη Βουλή αρκετοί προτίμησαν να …δανείσουν την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο και ίσως μεγαλύτερο ατόπημα του εξαδέλφου: τη συγκυβέρνηση με το υγιές κομμάτι της Δεξιάς. Κατ’ αρχάς, ποιοι είναι αυτό; Οι Καραμανλικοί; Σίγουρα δεν είναι οι Σαμαρικοί και οι Μητσοτακικοί. Και πόσοι είναι αυτοί; Ο Γιώργος Βλάχος, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο Θοδωρής Ρουσόπουλος και οι Κώστηδες, τα δύο εξαδέλφια Καραμανλή, ο πρώην πρωθυπουργός και ο υπουργός Μεταφορών; Φτάνουν αυτοί για να σχηματιστεί κυβέρνηση; Τους ρώτησε ο εξάδελφος αν θα συμφωνούσαν να στηρίξουν μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ; Και το κυριότερο: Αυτή είναι η “προοδευτική διακυβέρνηση”; Αυτό εννοεί ο Αλέξης Τσίπρας όταν απευθύνει προσκλητήριο στις προοδευτικές δυνάμεις; Δεν είναι το ΚΙΝΑΛ, το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25; Σαφέστατα και είναι αυτοί οι δυνάμει κυβερνητικοί σύμμαχοι του Αλέξη, όμως ο εξάδελφος Γιώργος θαρρείς και θέλει να βάλει τρικλοποδιά στον εξαδελφό του. Του τίναξε στον αέρα μια ολόκληρη στρατηγική δυόμιση χρόνων, της “προοδευτικής διακυβέρνησης”. Δικαιολογημένα, ο Κουτσούμπας και ο Βαρουφάκης θα πουν στον Τσίπρα “ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε”. Και πρωτίστως ο Ανδρουλάκης. Ο εξάδελφος Γιώργος κατάφερε ακόμη και αυτούς που στο ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ βλέπουν με καλό μάτι τη συμμαχία της Κεντροαριστεράς με την Αριστερά, τους Παπανδρεϊκούς και γενικά τους αντιδεξιούς και αντικαραμανλικούς, να τους σπρώξει στο στρατόπεδο των απορριπτικών. Μεγαλύτερη βοήθεια στον Νίκο Ανδρουλάκη και στην πολιτική των ίσων αποστάσεων δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Και την παρείχε αφειδώς ο εξάδελφος Γιώργος.

Τόση προσπάθεια έχουν καταβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ για να σβήσουν τη “ρετσινιά” της συνεργασίας με τον Καμμένο και έρχεται ο εξάδελφος να πει ότι η συνεργασία με τη Δεξιά δεν είναι παρελθόν, έχει και μέλλον. Χθες ήταν με την “μολυσμένη” δεξιά, αύριο θα είναι με την “υγιή”. Χθες ήταν εξ ανάγκης, αύριο θα είναι από επιλογή αφού, σύμφωνα με τον εξάδελφο Γιώργο, “για να αλλάξουν τα πράγματα θα χρειαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με κομμάτια του δημοκρατικού κέντρου και της δημοκρατικής κεντροδεξιάς, στην οποίαν υπάρχουν υγιείς δυνάμεις για κάτι τέτοιο”. Συμπέρασμα: Αν δεν μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να φτιάξει προοδευτική διακυβέρνηση με ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25, μπορεί να συγκυβερνήσει με κομμάτια από τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ. Μάλιστα. Θα σπάσουν τα δύο άλλα κόμματα για χάρη του εξαδέλφου. Και γιατί να μην σπάσει και ο ΣΥΡΙΖΑ και να έχουμε τρικομματική κυβέρνηση από τα “υγιή” κομμάτια των τριών συστημικών, στην περίπτωση αυτή, κομμάτων; Και ποιός θα είναι επικεφαλής. Όχι πάντως, ο Αλέξης. Θα αναζητήσουν κάποιον άλλο; Μη κομματικό πρόσωπο; Κάποιον τεχνοκράτη, όπως ο Στουρνάρας; Κάποιον, που θα ορίσουν οι Βρυξέλλες, ως επίτροπο των δανειστών; Προφανώς, εν τη αφελεία του(;) ο εξάδελφος Γιώργος ρίχνει φρύγανα στη φωτιά των σεναρίων που εξυφαίνουν εξωπολιτικοί και επιχειρηματικοί κύκλοι, οι οποίοι έχουν αρχίσει και ανησυχούν από την τροπή που παίρνουν οι δημόσιες και κρατικές υποθέσεις από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, η οποία προστίθεται στην προβληματική διαχείριση της πανδημίας και στα προβλήματα αποτελεσματικότητας που αντιμετωπίζει το λεγόμενο επιτελικό κράτος.

Και στα οποία προσετέθη ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο οποίος, όπως είπε ο Τσίπρας στο Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματός του, “θα επιδεινώσει την ήδη γενικευμένη ενεργειακή κρίση και συνεπακόλουθα την κρίση ακρίβειας σε όλα τα καταναλωτικά προϊόντα”. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει “πολύ ανήσυχος” και για “τις παρενέργειες που μπορεί ναι έχει στα ελληνοτουρκικά η ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου”. Εκτιμά ότι θα επιδεινωθεί η οικονομική κρίση, στην οποία έχουμε βρεθεί “με ευθύνη Μητσοτάκη πριν πυκνώσουν τα πολεμικά σύννεφα στην Ουκρανία”. Και προβλέπει πως “μετά και τις εξελίξεις στην Ουκρανία δε θα έχουμε απλά κρίση ακρίβειας αλλά ουσιαστική αδυναμία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, να ανταπεξέλθουν, εάν δεν υπάρξουν άμεσες παρεμβάσεις”, ενώ δεν αποκλείει να ανακύψει και πρόβλημα “ενεργειακής ασφάλειας και επάρκειας”. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν το ένα θέμα που συζήτησαν στο Πολιτικό Συμβούλιο της Παρασκευής και γενικά υπήρξε συμφωνία τόσο στη διεθνή ανάλυση όσο και στο τι πρέπει να πράξει η Ελλάδα, αλλά και τις πρωτοβουλίες που πρέπει να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ για να υπάρξει και πάλι ισχυρό Κίνημα Ειρήνης στην κοινωνία.

Για τον κομματικό πόλεμο ενόψει του Συνεδρίου ο Αλέξης Τσίπρας επεσήμανε ότι “οι ύβρεις ή οι αήθεις αντιδικίες δεν είναι στοιχείο εσωκομματικής δημοκρατίας. Είναι στοιχείο διαλυτικό” και ζήτησε “στην πορεία προς το συνέδριο να περιφρουρήσουμε την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου, την συντροφικότητα και την ενότητα του κόμματος”. Επίσης ζήτησε να εξουσιοδοτηθούν ο Δημήτρης Τζανακόπουλος και η Όλγα Γεροβασίλη “να λαμβάνουν μέτρα αναστολής της κομματικής ιδιότητας, τουλάχιστον μέχρι το συνέδριο, κατά όσων προβαίνουν “σε αήθεις και υβριστικές αναφορές απέναντι σε συντρόφους”. Οι εκκλήσεις του Αλέξη Τσίπρα επιβεβαιώνουν τις διαστάσεις που έχει λάβει ο κομματικός εμφύλιος, ειδικά μετά την απόφασή του ο ίδιος και η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ να εκλεγούν από το σύνολο των οργανωμένων μελών και όχι από το συνέδριο, όπως ορίζει το Καταστατικό. Στην εκλογή ηγεσίας από τη βάση ο Αλέξης Τσίπρας προσέθεσε ένα επιπλέον στοιχείο, την “περιφερειακή εκπροσώπηση και συγκρότηση του κόμματος”.

ΤΡΕ η απευθείας εκλογή των μελών της Κ.Ε να γίνει “σε 13 ξεχωριστές περιφέρειες, που θα εκλέγουν αριθμό ανάλογο με τη δύναμη των μελών του κόμματος σε κάθε περιφέρεια”. Με στόχο, όπως είπε “να πάμε από το 25% με 30% περίπου, που παραδοσιακά εκπροσωπείται η περιφέρεια, στο 50% της νέας Κεντρικής Επιτροπής”. Τα στελέχη της Ομπρέλας διαφωνούν και με αυτή την πρόταση του Τσίπρα, επειδή “κινδυνεύει το κόμμα να γίνει ομοσπονδιακό”. Τον κίνδυνο της ομοσπονδιοποίησης επισημαίνουν στελέχη και από άλλες τάσεις, όπως ο Χάρης Τσιόκας από τη ΡΕΝΕ, ο Αντώνης Λιάκος από τη Γέφυρα, ο Τάκης Κορμάς από τους πασοκογενείς, η Σοφία Πανδή από την Κοινωνική Συμφωνία. Η αντιπρόταση, όσων διαφωνούν, είναι να υπάρξουν μεν ποσοστώσεις για τις περιφέρειες, όμως να μπορούν να ψηφίζουν όλα τα μέλη και όχι της κάθε περιφέρειας…