Μια εκτενή ανάλυση παρουσιάζει η Capital Economics για τη σύγκριση της τρέχουσας γαλλικής οικονομικής κατάστασης με την ελληνική κρίση του 2010. Ενώ η Γαλλία εμφανίζει έλλειμμα 6% και αυξανόμενο δημόσιο χρέος, η κατάστασή της διαφέρει σημαντικά από την ελληνική περίπτωση, όπου το έλλειμμα άγγιζε το 15%.
Το σημερινό θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ είναι ισχυρότερο, με την ΕΚΤ να διαθέτει περισσότερα εργαλεία στήριξης, ενώ η πολιτική βούληση για τη διατήρηση της Γαλλίας στην ευρωζώνη είναι δεδομένη.
Ωστόσο, η πολιτική αστάθεια, η διαιρεμένη Εθνοσυνέλευση και η άνοδος του ακροδεξιού RN προκαλούν ανησυχίες. Η Capital Economics προβλέπει διεύρυνση των spreads των γαλλικών ομολόγων, χωρίς να αναμένει άμεση κρίση χρέους, αν και μια ενδεχόμενη κρίση θα απαιτούσε σημαντική ευρωπαϊκή παρέμβαση.
Συγκρίνοντας τις δύο κρίσεις
Η σύγκριση με την ελληνική κρίση αναδεικνύει σημαντικές διαφορές. Η Ελλάδα του 2009 είχε έλλειμμα 15% του ΑΕΠ, υπερδιπλάσιο από το σημερινό γαλλικό, και χρειάστηκε δραστική προσαρμογή 14% του ΑΕΠ σε τέσσερα χρόνια. Η Γαλλία, αντίθετα, χρειάζεται προσαρμογή μόλις 3% για τη σταθεροποίηση του χρέους της. Επιπλέον, το θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης έχει ενισχυθεί σημαντικά. Η ΕΚΤ διαθέτει πλέον ισχυρότερα εργαλεία στήριξης, όπως το QE και το TPI, εργαλεία που δεν υπήρχαν την εποχή της ελληνικής κρίσης. Η πολιτική βούληση για τη στήριξη της Γαλλίας είναι αδιαμφισβήτητη, σε αντίθεση με τις έντονες αμφιβολίες που υπήρχαν για την Ελλάδα το 2015, όταν η γερμανική κυβέρνηση σχεδόν την οδήγησε σε έξοδο από το ευρώ.
Προκλήσεις και μελλοντικοί κίνδυνοι
Ωστόσο, η Γαλλία αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις. Η Εθνοσυνέλευση είναι βαθιά διχασμένη και δεν υπάρχει πολιτική συναίνεση για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Οι προηγούμενες προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, συνάντησαν έντονη λαϊκή αντίσταση.
Επιπλέον, η πιθανή άνοδος του ακροδεξιού RN στην εξουσία θα μπορούσε να οδηγήσει σε λιγότερο φιλοευρωπαϊκή πολιτική. Η Capital Economics προβλέπει περαιτέρω διεύρυνση των spreads των γαλλικών ομολόγων, και ενώ δεν αναμένει άμεση κρίση χρέους, επισημαίνει ότι μια ενδεχόμενη κρίση θα απαιτούσε δραστική ευρωπαϊκή παρέμβαση. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει αναθεώρηση των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ ή αύξηση του κοινού δανεισμού.
Μια τέτοια εξέλιξη, αν και διαφορετική από την ελληνική κρίση, θα έθετε σοβαρά ερωτήματα για το μέλλον της ευρωζώνης, δεδομένης της κεντρικής θέσης της Γαλλίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
