« Αφού συνέτριψε την τουρκική οικονομία και φτωχοποίησε τη μέση τάξη, που πλούτισε επί των ημερών του, ο Ερντογάν σέρνει τώρα τη χώρα του σε έναν μη αναγκαίο πόλεμο και χειρίζεται τα δικαστήρια κατά των αντιπάλων του », γράφει το Politico ως βασικός λόγος για μια « αδίστακτη. προσπάθεια του Ερντογάν να προσκολληθεί στην εξουσία “
Με την ημερομηνία των προεδρικών εκλογών στην Τουρκία – των πιο σημαντικών στον κόσμο για φέτος – να τοποθετηθεί στις 23 Ιουνίου, θα κριθεί εάν το έθνος των 85 εκατομμυρίων πολιτών θα συνεχίσει να κινείται στον δρόμο του αυταρχισμού και του επεκτατισμού ή αν θα επιλέξει να μπει σε ένας πιο φιλελεύθερος δρόμος, σε εκείνον του πλουραρισμού, γράφει η εφημερίδα Politico εστιάζοντας στην εμπρηστική πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν.
Παρά την κριτική από την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, ο Ερντογάν εξακολουθεί να τρομοκρατεί την επιχείρηση με τανκς στη Συρία και προσπαθώντας να απομακρύνει τους Κούρδους που συμμάχησαν με τη Δύση στον αγώνα κατά των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους. Ο Τούρκος πρόεδρος φαίνεται αποφασισμένος να ολοκληρώσει μια ουδέτερη ζώνη στην άλλη πλευρά των νότιων συνόρων της χώρας του.
Εν τω μεταξύ, απειλεί να χτυπήσει τη συμμαχική δύναμη του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα, εν μέσω διαφωνιών για γεωτρήσεις φυσικού αερίου, το Κυπριακό και την υποτιθέμενη «στρατιωτικοποίηση» των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο. Υπογραμμίζει δε ότι για πρώτη φορά αφότου ανήλθε στην εξουσία για την εικοσαετία ο Ερντογάν, το σκηνικό είναι δυσοίωνο για τα κυβερνώντα κόμματα του , το AKP που βλέπει τα ποσοστά του να κατρακυλούν στις δημοσκοπήσεις με τον πληθωρισμό στη… στρατόσφαιρα, την τουρκική λίρα στα τάρταρα και την ακρίβεια να γονατίζει τα νοικοκυριά. Οι σφυγμομετρήσεις φέρνουν κοντά στο 30% τον Ερντογάν , που προχώρησε σε τροποποίηση του Συντάγματος για να κόψει και να ρίξει στα μέτρα του το προεδρικό σύστημα διακυβέρνησης της Τουρκίας.
Θυμίζει δε πώς ο Ερντογάν εμφανίστηκε από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία τη χώρα του ως μεσολαβητή μεταξύ Μόσχας και Κιέβου συμβάλλοντας στις συμφωνίες για τα σιτηρά και φιλοξενώντας ομιλίες μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων αξιωματούχων, ενώ από μία υποστηρίζει την Ουκρανία με τις πωλήσεις drones και από την άλλη συνεχίζει τις εμπορικές και ενεργητικές σχέσεις με τη Ρωσία χωρίς να διακινδυνεύει τη σχέση του με τον Βλαντίμιρ Πούτιν ή να υποβάλει την οργή της Δύσης.
Η υπόθεση Ιμάμογλου
Ο Ερντογάν επισημαίνει το Politico, χρησιμοποίησε το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα του, ” που δεν φημίζεται για την ανεξαρτησία της Αντιπολίτευσης, Εκρέμ Ιμάμογλου .
Μάλιστα ο Ερντογάν κατήγγειλε ως «ανάμειξη» στα εσωτερικά της χώρας του τη διεθνή κατακραυγή για την καταδίκη του Ιμάμογλου. Και μολονότι προς το παρόν εκκρεμεί η εκδίκαση των προσφυγών, ο Τούρκος πρόεδρος «μπορεί να προσπαθήσει να επισπεύσει τη δικαστική διαδικασία», ώστε να μην μπορεί ο αντίπαλός του να κατέβει υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές σε λίγους μήνες.
Μένει να δούμε, αναφέρει το άρθρο, πόσο μακριά θα το τραβήξει ο Ερντογάν όσον αφορά την ανάληψη πραγματικής στρατιωτικής δράσης για να προσελκύσει το εθνικιστικό ακροατήριο της Τουρκίας ενόψει των εκλογών.
Από την πολιτική των « μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες »τα χρόνια της θητείας του ο Ερντογάν προχώρησε σε συγκρούσεις με τη Συρία, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και την Αρμενία, αν και εσχάτως έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια αναθέρμανσης των σχέσεων με ορισμένες εξ αυτών καθώς η αποτυχία των υποστηρικτικών. . . . . από την Άγκυρα εξηγήσεις της «αραβικής άνοιξης» και κυρίως η ανάγκη του για αραβικά και δυτικά κεφάλαια με στόχο τη στήριξη της τουρκικής οικονομίας, τον ανάγκασαν να αναπροσαρμόσουν την εξωτερική πολιτική.
