Μετά την ανατροπή στις χθεσινές εκλογές, με την ανακοπή της νικηφόρας πορείας της Λεπέν, σε ποια κατάσταση βρίσκεται η Γαλλία; Οι κινήσεις του Εμανουέλ Μακρόν διαμόρφωσαν το πολιτικό τοπίο και προκάλεσαν συζητήσεις.

Για «ένα υπέροχο μυαλό, μια φιγούρα μοναχική, τραγική, της οποίας η παράξενη προσωπικότητα έχει προκαλέσει χάος και σφαγή στη γαλλική πολιτική» κάνει λόγο ο δημοσιογράφος του Politico Τζαμίλ Αντερλίνι.

Γιατί η Γαλλία είναι διχασμένη

Η επιλογή της διενέργειας βουλευτικών εκλογών λίγο μετά το αρνητικό για τον Μακρόν αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών ήταν εξαρχής ένα ρίσκο. Ο κίνδυνος της νίκης της Ακροδεξιάς ήταν μεγάλος μετά τον α’ γύρο και ανεκόπη λόγω της μαζικής συμμετοχής χθες. Ωστόσο, μια αριστερή συμμαχία, που περιλαμβάνει ένα μεγάλο ποσοστό ακροαριστερών βουλευτών, συγκέντρωσε τις περισσότερες έδρες και το κόμμα του Εμανουέλ Μακρόν έχασε το 1/3 των εδρών του.

Η τόλμη του, η πίστη του τις ικανότητες αποπλάνησης και τα χαρακτηριστικά χαμαιλέοντα που διαθέτει οδήγησαν τον Πρόεδρο σε αυτήν την απόφαση, αφού δεν ακούσει κανέναν, όπως ισχυρίζεται ο Τζαμίλ Αντερλίνι.

Πώς χαρακτηρίζει το Politico τον Γάλλο Πρόεδρο

«Εκεί έγκειται το παράδοξο του Μακρόν – εμφανίζεται ταυτόχρονα ως παγκόσμιος πολιτικός με μεγάλο όραμα και ως ένα πρόθυμο κουτάβι, που αναζητεί απεγνωσμένα την αγάπη. Είναι ένας άνθρωπος με διαστρικό εγωισμό, βαθιά ανασφαλής -ένας ευγενικός, γοητευτικός και ζεστός άνθρωπος, που δεν έχει σχεδόν καθόλου φίλους-, ένας πολιτικός του λιανικού εμπορίου που δεν μπορεί να συνδεθεί ή να σχετιστεί με το γαλλικό κοινό. Γιατί τον μισούν τόσο πολύ οι άνθρωποι, ιδίως ο “λαός” της Γαλλίας; Όπως λέει ένας από τους ειδικούς συναδέλφους μου, είναι ένας παράξενος – τον θεωρούν αλαζόνα, ελιτιστή, μη σχετιζόμενο, και ξένο προς τους Γάλλους».

Ενδιαφέρον προκαλεί και η τοποθέτηση για τις αλλαγές του Εμανουέλ Μακρόν. Μία πτήση ήταν αρκετή για να σχολιαστεί το γεγονός ότι άλλαξε ρούχα 3 φορές και συγχρόνως άλλαζε ομιλία, συμπεριφορά και τη γλώσσα του σώματος.

Γιατί η Γαλλία μισεί τον Μακρόν

«Έχει τη φαντασία του Ντε Γκωλ, αλλά καθόλου τη βαρύτητα», ανέφερε ένα άτομο που συνεργάστηκε στο παρελθόν με τον Μακρόν. «Ίσως η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών να ήταν το σωστό πολιτικό ένστικτο, αλλά δεν θα λειτουργήσει για έναν λόγο: γιατί τον Μακρόν η Γαλλία τον μισεί με πάθος».

Παράλληλα, ο δημοσιογράφος του Politico φωτίζει τον χαρακτήρα του μέσα από μια τραγική στιγμή στην ιστορία της Ευρώπης και τις απέλπιδες προσπάθειες όλων να αποφευχθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία.
«Καθώς η Ευρώπη προετοιμαζόταν για την πλήρους κλίμακας εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στις αρχές του 2022, ο Μακρόν επέμεινε ότι μόνον αυτός θα μπορούσε να πείσει τον Βλαντίμιρ Πούτιν να μην πραγματοποιήσει το όνειρό του για την ανασύσταση της μεγάλης ρωσικής αυτοκρατορίας.
”Η Γαλλία πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι ο Πούτιν δεν θα εισέβαλε στην Ουκρανία”, μου είπε στα τέλη του περασμένου έτους ένας ανώτερος αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πρόσβαση σε κορυφαίες ενημερώσεις των μυστικών υπηρεσιών.

Έχοντας κυριευτεί από την ύβρη και περιφρονώντας τις πληροφορίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, ακόμη και τους δικούς του διπλωμάτες, ο Μακρόν ταξίδεψε στη Μόσχα για να αποπλανήσει τον Ρώσο δικτάτορα και να υποχωρήσει. Αντ’ αυτού, του επιφυλάχθηκε μια ταπεινωτική συμπεριφορά, βάζοντάς τον να κάτσει στην άλλη άκρη ενός αστεία τεράστιου τραπεζιού. “Ο Πούτιν ήταν άλλο ένα αποτυχημένο σχέδιο”, μου είπε ένας από τους συμβούλους του».

Γιατί η Γαλλία κατέληξε ακυβέρνητη

«Πήρε τη μοιραία απόφαση να προκηρύξει πρόωρες εκλογές χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του – ένα ακόμη τολμηρό στοίχημα που ταιριάζει στον ονειρικό του ρόλο, του τολμηρού, ηρωικού προέδρου της Γαλλίας. Στην πορεία, οδήγησε το πικραμένο γαλλικό εκλογικό σώμα στην ακροδεξιά και την ακροαριστερά.

Ακόμη και αν καταφέρει να σχηματίσει μια λειτουργική κυβέρνηση τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, άφησε τη γαλλική πολιτεία βαθιά διχασμένη.

Στο παρελθόν, το κύριο επιχείρημα του Μακρόν προς το εκλογικό σώμα ήταν ότι μόνον επιλέγοντας αυτόν και το κόμμα του θα απέφευγαν αυτό που ο ίδιος περιγράφει ως τον τρόμο μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης νεοφασιστών. Μπορεί αυτή τη φορά να απέφυγε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά δίχασε ακόμη περισσότερο τη Γαλλία και άφησε τη χώρα ακόμη πιο ακυβέρνητη».