Η κατάληψη του φράγματος Μαντάρα από τις ισραηλινές δυνάμεις φέρνει αλλαγές στη γεωπολιτική σκηνή. Βρίσκεται στην περιοχή Κουνέιτρα της Συρίας, μια περιοχή με στρατηγική σημασία λόγω των φυσικών της πόρων. Οι εξελίξεις αυτές προκαλούν ανησυχίες για το μέλλον της ασφάλειας και των υδάτινων αποθεμάτων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνει όσους αναλυτές προεξοφλούσαν ότι οι επόμενοι πόλεμοι θα γίνονται για το νερό.
Η στρατηγική σημασία του φράγματος Μαντάρα
Το φράγμα Μαντάρα είναι η μεγαλύτερη πηγή νερού της Συρίας. Με την κατάληψή του, το Ισραήλ ελέγχει πλέον έξι σημαντικές υδάτινες πηγές, συμπεριλαμβανομένων και των φραγμάτων Αλ Μαντάρα και Αλ Ουάχδα. Αυτό του δίνει πρόσβαση στο 30% των αποθεμάτων νερού της Συρίας και στο 40% της Ιορδανίας. Οι υδάτινοι πόροι αποτελούν βασικό εργαλείο για την άσκηση γεωπολιτικής επιρροής, ειδικά σε περιοχές όπου η λειψυδρία είναι κρίσιμο ζήτημα.
Η κατάληψη επιβεβαιώθηκε τόσο από τοπικά όσο και διεθνή μέσα, με το Al Arabiya να υπογραμμίζει τη στρατηγική σημασία της κίνησης αυτής. Η περιοχή περικυκλώθηκε από ισραηλινούς στρατιώτες, που εγκαταστάθηκαν μόνιμα γύρω από το φράγμα. Πρόκειται για μια εξέλιξη που ενισχύει την κυριαρχία του Ισραήλ στην περιοχή, ενώ αποδυναμώνει τις γειτονικές χώρες.
Οι επιπτώσεις στην ευρύτερη περιοχή
Αυτή η αλλαγή ελέγχου στο φράγμα Μαντάρα εγείρει ανησυχίες για το μέλλον των υδάτινων αποθεμάτων στην περιοχή. Η Ιορδανία και η Συρία εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από αυτά τα αποθέματα για την επιβίωση των πληθυσμών τους. Η αυξημένη ισραηλινή επιρροή μπορεί να οδηγήσει σε εντάσεις, καθώς οι υδάτινοι πόροι είναι πλέον πιο δύσκολο να μοιραστούν δίκαια.
Ολόκληρη η περιοχή χαρακτηρίζεται από χαμηλές βροχοπτώσεις, αυξημένες θερμοκρασίες, και υψηλή εξάρτηση από περιορισμένους υδάτινους πόρους, όπως ποτάμια και υπόγεια νερά. Ταυτόχρονα, η αυξανόμενη ζήτηση λόγω πληθυσμιακής αύξησης και γεωργικών αναγκών επιδεινώνει την κατάσταση.
Η διαχείριση των υδάτινων πόρων έχει γίνει συχνά αιτία πολιτικών και διπλωματικών εντάσεων μεταξύ των χωρών της περιοχής, καθώς πολλές από αυτές εξαρτώνται από κοινά υδάτινα αποθέματα, όπως ο Τίγρης, ο Ευφράτης και ο Ιορδάνης ποταμός. Στο πλαίσιο αυτό, η κατάληψη στρατηγικών υδάτινων πηγών, όπως το φράγμα Μαντάρα, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία.
Επιπλέον, οι γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή ενδέχεται να μεταβληθούν δραματικά. Οι σχέσεις ανάμεσα στις γειτονικές χώρες γίνονται πιο περίπλοκες, με το νερό να αναδεικνύεται ως στρατηγικό όπλο.
