Ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας, ανεξάρτητα από το πόσο ευχαριστημένοι είναι απο αυτό που δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, θα πρέπει μάλλον να αισθάνονται άνετα με τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων τους για το σχηματισμό κυβέρνησης. Οι Νεοδημοκράτες θέλουν αυτό που δηλώνει ο αρχηγός τους, δηλαδή αυτοδυναμία. Οι Συριζαίοι επίσης θέλουν ό,τι ζητάει ο Τσίπρας. «Προοδευτική διακυβέρνηση», είτε μόνοι τους, είτε με το ΚΙΝΑΛ. Οι Κιναλίτες, όμως, είναι εντελώς μπερδεμένοι. Και ο αρχηγός τους καλείται να τους… ξεμπερδέψει ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα.
Θα ήταν άδικο και παράλογο να απαιτήσει κανείς από τον Νίκο Ανδρουλάκη να διαλέξει μια από τις απαντήσεις που καλούνται να δώσουν οι ερωτώμενοι στο γκάλοπ της Μarc. Δεν θα το κάνει και δεν χρειάζεται. Τουλάχιστον, όχι ακόμη. Είναι όμως απολύτως λογικό και αναμενόμενο να ξεκαθαρίσει ο νέος αρχηγός ποιο ΠΑΣΟΚ τον εκφράζει, γεγονός που θα δείξει τελικά και τον πολιτικό του προσανατολισμό. Το να δηλώνει ότι τον εκφράζει το ΠΑΣΟΚ της «σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης» δεν είναι αρκετό. Σοσιαλδημοκράτη Καγκελάριο έχουν στην Γερμανία της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που συγκυβερνά με Πράσινους και Φιλελεύθερους, Σοσιαλιστή πρωθυπουργό έχει η Ισπανία και η Πορτογαλία, που μέχρι πρόσφατα συγκυβερνούσε με την Αριστερά. Το ερώτημα όμως δεν είναι με ποιον θα συμμαχήσεις, για να διαμορφώσεις αναλόγως την πολιτική σου πρόταση. Το ερώτημα είναι τι πιστεύεις, τι κρατάς και τι απορρίπτεις από το παρελθόν σου, για να χτίσεις το μέλλον σου. Ποιού ΠΑΣΟΚ αποτελεί συνέχεια το σημερινό ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη; Ποιο ΠΑΣΟΚ έχει ως οδηγό;
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ‘80 ή το ΠΑΣΟΚ της ύστερης περιόδου του Ανδρέα (1993-96), της δημοσιονομικής εξυγίανσης και εν συνεχεία το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη με τον εκσυγχρονισμό και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και του Βενιζέλου που έδωσε τη μάχη των μνημονίων κόντρα στη χρεοκοπία; Η αυτόνομη πορεία είναι προφανώς η σωστή στρατηγική για ένα κόμμα που φιλοδοξεί να ξαναγίνει ο ένας από τους δυο πόλους του πολιτικού συστήματος. Όμως η διακυβέρνηση της χώρας είναι υπέρτερη του όποιου κομματικού σχεδιασμού και μπορεί να τεθεί ως δίλημμα μετά τις εκλογές και με την απλή και με την ενισχυμένη αναλογική.
Το ΚΙΝΑΛ θα δυσκολευτεί πολύ να αποφασίσει τότε τι ακριβώς θα πράξει, όπως δυσκολεύονται τώρα οι ψηφοφόροι του στα γκάλοπ να πουν με ποιον θέλουν να συγκυβερνήσουν. Η συνεννόηση με τη ΝΔ θα είναι δύσκολη γιατί θα αποξενώνει το «αντιδεξιό» κομμάτι των ψηφοφόρων, η συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη πιο δύσκολη γιατί θα αποξενώνει όλους αυτούς που έδωσαν τα δέκα τελευταία χρόνια τη μάχη κατά του λαϊκισμού και κράτησαν ζωντανό αυτό το χώρο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ τους αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες», «διεφθαρμένους» και τους κρεμούσαν στα μανταλάκια.
Το ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη έχει μια μεγάλη ευκαιρία να αναγεννηθεί, αλλά για να την αξιοποιήσει χρειάζεται πολλή και σοβαρή δουλειά. Βγαίνοντας από την κρίση της πανδημίας και μπαίνοντας στην κρίση της ενέργειας και της ακρίβειας, οι επιλογές πρέπει να είναι καθαρές και οι στόχοι σαφείς και συγκεκριμένοι.
Μοιάζει εύκολο να είσαι στη μέση και να κερδίζεις δυσαρεστημένους ψηφοφόρους από δεξιά κι αριστερά. Επειδή όμως είναι φανερό ότι καθένας από αυτούς φαντάζεται και επιθυμεί κάτι διαφορετικό, για να μπορέσεις να τους κρατήσεις, πρέπει να τους μιλήσεις με ειλικρίνεια και να τους δώσεις ένα κοινό όραμα. Δύσκολο, αλλά αξίζει την προσπάθεια!
