Ο Παύλος Πολάκης… επέστρεψε με σφοδρή επίθεση και βαρύτατους χαρακτηρισμούς κατά του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη.

Αφορμή για την επίθεση ένα άρθρο του δημοσιογράφου των ΝΕΩΝ και του MEGA Γιάννη Πρετεντέρη για τις εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ανάρτησή του ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παύλος Πολάκης μιλά για την «τοξικότητα» και καταφέρεται κατά του δημοσιογράφου.

«Τοξικό είναι ο,τι είναι επικίνδυνο για τα συμφέροντα των 100 οικογενειών που απομυζούν τη χώρα» γράφει ο Παύλος Πολάκης και χαρακτηρίζει τον δημοσιογράφο “ΕΝΑΣ ΚΟΥΒΑΣ ΜΕ ΣΚ@Τ@!!!μ”

Από την πλευρά του ο Γιάννης Πρετεντέρης στο άρθρο του αναφέρεται στα της επόμενης ημέρας από την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

«Τέτοια ξεφτίλα δεν νομίζω να έχει βιώσει ποτέ άλλο κόμμα», αναφέρει μεταξύ άλλων και προσθέτει ότι «Όταν ένα κόμμα μαζεύει από εκλογή σε εκλογή κάθε καρυδιάς καρύδι, όταν δεν έχει ραχοκοκαλιά και φυσιογνωμία, όταν το μοναδικά κοινό χαρακτηριστικό όλων των καρυδιών που μαζεύτηκαν είναι ο Τσίπρας κι όταν ο Τσίπρας φεύγει τελικά βαριά ηττημένος, τι μένει; Οχι πολλά πράγματα».

Ο Γιάννης Πρετεντέρης χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ «ανορθολογικό κίνημα που συγκροτήθηκε και άνθισε σε συνθήκες μαζικής παραφροσύνης» και προσθέτει ότι «στην πραγματικότητα ήταν ένα ρεύμα των «απ’ έξω» για να πιάσουν την καλή των «από μέσα», μόνο που δεν ήξεραν ούτε ποια είναι η καλή, ούτε πώς θα την πιάσουν. Το αποτέλεσμα ήταν περίπου αναμενόμενο και προδιαγεγραμμένο».

Για το σύστημα της διαπλοκής, το Μητσοτακεικο , τα φίλια ΜΜΕ τους και τους πετσοταϊσμενους δημοσιογράφους, «τοξικό» είναι ο,τι είναι επικίνδυνο για τα συμφέροντα των 100 οικογενειών που απομυζούν τη χώρα! Γι αυτό οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι τους , γίνονται τόσο δηλητηριώδεις ..
Γιαννη Πρετεντέρη με αυτό το δημοσίευμα αποδεικνύεις άλλη μια φορά πως είσαι αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης, δηλαδη :

ΕΝΑΣ ΚΟΥΒΑΣ ΜΕ ΣΚ@Τ@!!!μ

Ορθώς ανησυχείς και θα φανεί σύντομα γιατί….

Το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη

Σε απευθείας μετάδοση

Στην πολιτική όλα τα περιμένεις. Ακόμη κι έτσι όμως είμαι βέβαιος ότι το ξεχαρβάλωμα ενός κόμματος σε απευθείας μετάδοση το ζούμε για πρώτn φορά. Κι όταν λέω «απευθείας μετάδοση» δεν εννοώ μόνο τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση-παρόλο που δεν θα έκανε και μεγάλη διαφορά… Αλλό εννοώ και τα «πρωινάδικα», και τα «μεσημεριανάδικα», και την Ελένη με την Τατιάνα, και τους πανελίστες που καλούνται να κάνουν crash test του «υπέρκομψου Τάιλερ» με τη Μαρέβα.

Τέτοια ξεφτίλα δεν νομίζω να έχει βιώσει ποτέ άλλο κόμμα. Ούτε οι παραζαλισμένοι πασόκοι που το 2004 φώναζαν «Προχώρα, Γιώργο, άλλαξέ τα όλα!», ούτε ο ίδιος ο Γιώργος που σκούπιζε στα συνέδρια ή έπεφτε από το ποδήλατο δεν ευτύχησαν να πάρουν μέρος σε τέτοιο πατιρντί. Και πάντως δεν ξεχαρβαλώθηκαν. Αντιθέτως, στις μέρες μας σαρώνει τη χώρα ένα ιδιότυπο κύμα παραλογισμού και σουρεαλισμού, κάτι σαν τον «Daniel» στη Θεσσαλία χωρίς τις πλημμύρες.

ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ, είδαμε τον πρώτο αρχηγό κόμματος που στις επινίκιες δηλώσεις ευχαρίστησε το σκυλάκι του, ενώ οι οπαδοί της ηττημένης αντιπάλου που για ανεξήγητους λόγους κυκλοφορεί με σηκωμένη τη γροθιά φώναζαν ρυθμικά «Αγώνας, Ρήξη, Ανατροπή, την Ιστορία γράφει η Ανυπακοή». Μια σκηνή αντάξια του Νταλί ή του Μαγκρίτ, ενδεχομένως με τον υπότιτλο «Αυτό δεν είναι ένα σκυλάκι». ‘Η έστω με την ευχή το σκυλάκι του αρχηγού να μην είναι ανυπάκουο, όπως ζητούσαν επιπόλαια οι οπαδοί του.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η γραφικότητα και η σαχλαμάρα αποτελούν πλέον σύμφυτα μέρα της πολιτικής.’Η έστω κάποιας πολιτικής. Δεν θα διαφωνήσω. Απλώς στην Ελλάδα το ζούμε σε overdose.

ΑΝ ΘΕΛΑΜΕ όμως να σοβαρέψουμε τη συζήτηση, θα ρωτούσα: μπορούσε άραγε το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ να είναι διαφορετικό; Νομίζω πως όχι. Όταν ένα κόμμα μαζεύει από εκλογή σε εκλογή κάθε καρυδιάς καρύδι, όταν δεν έχει ραχοκοκαλιά και φυσιογνωμία, όταν το μοναδικά κοινό χαρακτηριστικό όλων των καρυδιών που μαζεύτηκαν είναι ο Τσίπρας κι όταν ο Τσίπρας φεύγει τελικά βαριά ηττημένος, τι μένει; Οχι πολλά πράγματα.

ΑΣΦΑΛΩΣ θα μπορούσε το τέλος να είναι λιγότερο ξεκαρδιστικό ή αξιολύπητο, αλλά στην πολιτική όπως και στη ζωή κανείς δεν διαλέγει το τέλος. Απλώς το υπομένει. Δεν είναι φυσικά η πρώτη (κι υποθέτω ούτε η τελευταία…) φορά που μια αριστερή οργάνωση ή παράταξη ηττάται και μας κουνάει μαντήλι.

ΤΟ ΓΟΥΣΤΟΖΙΚΟ όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι μια Αριστερά κλείνει έναν κύκλο του βίου της διακωμωδώντας τον ίδιο της τον εαυτό. Ακόμη κι η αναπόφευκτη αριστερά συνωμοσιολογία που συνόδευσε την ανάδειξη του Κασσελάκη είναι του πλέον ασόβαρου επιπέδου.

Ομολογώ, για παράδειγμα, ότι μου είχε διαφύγει η αποκάλυψη πως «το καπιταλιστικό καθεστώς σκοπεύει διά μέσου του Κασσελάκη να καταργήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερά κόμμα., (Κ Δοξιάδης, «Η Εφημερίδα των Συντακτών», 21/9).

Η ΕΞΕΛΙΞΗ των γεγονότων είναι, υποθέτω, προφανής. Αφού εξάντλησε τα τρέχοντα ζητήματα όπως το Ουκρανικό, η Κίνα, ο πληθωρισμός και το Ενεργειακά, το «καπιταλιστικό καθεστώς» πέρασε στο ψητό.

-Τι θα κάνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Επεσε βαριά περίσκεψη στη συνεδρίαση του καθεστώτος. Έως ότου μια φωνή ακούστηκε από το βάθος της αίθουσας.

Φέρτε τον Κασσελάκη! Προφανώς το «καπιταλιστικό καθεστώς» επέδειξε στην προκείμένη περίπτωση εντυπωσιακή οξυδέρκεια και ευρυμάθεια, σε αντίθεση με εμάς που ούτε είχαμε ξανακούσει τον Κασσελάκη.

Η ΑΛΛΗ ΕΞΗΓΗΣΗ είναι ότι εκείνος που φώναξε ήταν ο Πολάκης. Αλλά πώς είναι δυνατόν να βρέθηκε ένας άνθρωπος από τα Σφακιά οε μια τόσο κρίσιμη συνεδρίαση του «καπιταλισπκού καθεστώτος,.; Μυστήριο.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, ο στόχος φαίνεται ότι επιτεύχθηκε. Αντε τώρα να κάνουν οι συριζαίοι τους αριστερούς. «Με έναν εφοπλιστή κι έναν ναύαρχο στην πρώτη γραμμή, μόνο ένας μητροπολίτης μάς λείπει!», μονολογούσε πικρά ένας εκ των ηττημένων πρωταγωνιστών της κλωτσοπατινάδας. Άσε που ξέχασε τον σκύλο.

ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ θεώρησαν επί Τσίπρα ότι η απροσδιοριστία είναι περίπου μια εξυπνάδα που τους διευκολύνει. Νόμιζαν ότι έτσι μπορούσαν να πουν τα πάντα και το αντίθετό τους με την ίδια ευκολία. Στο βάθος του χρόνου όμως αποδείχτηκε ότι ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που έπεσαν έξω.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ λοιπόν το ερώτημα. Θα μπορούσε το τέλος να είναι διαφορετικό;

Ενα ανορθολογικό κίνημα που συγκροτήθηκε και άνθισε σε συνθήκες μαζικής παραφροσύνης δύσκολα θα επιxειρούσε μια ορθολογικά ενσωμάτωση σε ένα κανονικό πολιτικό σύστημα. Δεν ξέρω αν θα το ήθελε, αλλά, όπως αποδείχτηκε, δεν το μπορούσε. Στην πραγματικότητα ήταν ένα ρεύμα των «απ’ έξω» για να πιάσουν την καλή των «από μέσα», μόνο που δεν ήξεραν ούτε ποια είναι η καλή, ούτε πώς θα την πιάσουν. Το αποτέλεσμα ήταν περίπου αναμενόμενο και προδιαγεγραμμένο.

Φυσικά «κάθε μέρα είναι μια άλλα μέρα», που έλεγε κι η Σκάρλετ Ο’Χάρα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε τελείωσε, είναι προφανές ότι θα εμφανιστεί κάποια στιγμή κι ένας ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρουμε ή που δεν υποψιαζόμαστε. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να πει τιθα είναι ούτε με τι θα μοιάζει. Παρόλο που κάποιοι συντηρούν ακόμη μερικό ψήγματα αισιοδοξίας.

«ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ», αναφώνησε αιφνίδια ένας στενός συνεργάτης του πρώην αρχηγού Τσίπρα (Θ. Καρτερός, «Η Αυγή», 19/9). Καμία αντίρρπση. Αν και ομολογώ ότι δεν κατάλαβα ούτε ποιοι δεν ξόφλησαν, ούτε ποιοι είναι οι κουφάλες.