Ο 19χρονος Άλκης Καμπανός δεν είναι το μόνο τραγικό θύμα του πρόσφατου θλιβερού εγκλήματος που συγκλονίζει την κοινή γνώμη του τόπου. Θύματα είναι και τα άλλα ένδεκα παιδιά, που κατηγορούνται για πολύ σοβαρά αδικήματα και διατρέχουν τον κίνδυνο να καταδικαστούν και να οδηγηθούν στην φυλακή για πολλά χρόνια. Όλα τα χρόνια της νιότης τους και να ξαναδούν την ελευθερία ώριμοι άνδρες
Απερίσκεπτα, πολλοί δημοσιολογούντες χαρακτηρίζουν «εκ γενετής» δολοφόνους τα παιδιά αυτά. Γιατί περί παιδιών πρόκειται, για μετ έφηβους γίνεται ο λόγος. Και στην ηλικία των δεκαεννέα ή των είκοσι ετών, κανένα παιδί δεν μπορεί βάσιμα να χαρακτηρισθεί ότι έχει εγκληματικά ένστικτα , ότι είναι περίπου εκ φύσεως εγκληματίας.
Οι ευθύνες δεν πρέπει να αναζητηθούν στα πρόσωπα των παιδιών αυτών. Απεναντίας, άλλοι φταίνε για όσα θα ζήσουν. Το οικογενειακό περιβάλλον με τούς γονείς που δεν φρόντισαν να τους διδάξουν εγκαίρως και μεθοδικά τον δέοντα σεβασμό προς την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής και τους ορθούς τρόπους συμπεριφοράς μέσα στον ευρύτερο κοινωνικό τους περίγυρο.
Η κυριότερη ευθύνη πρέπει να αναζητηθεί στα συντεταγμένα όργανα της Πολιτείας, ιδίως στις κυβερνήσεις των τελευταίων πολλών ετών. Πρόκειται για αυτούς που δεν επέδειξαν την απαραίτητη πολιτική βούληση για την συστηματική αντιμετώπιση των κρουσμάτων βίας στους αγωνιστικούς χώρους, και εκτός αυτών, παρά το ότι αυτά παρουσιάζουν αυξητική τάση.
Μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος ότι υπήρξαν νομοθετικές πρωτοβουλίας κι ότι, ψηφίστηκαν δεκάδες νόμοι για την επιτυχή ανασχαίτηση του κύματος βίας στα γήπεδα της Χώρας μας. Στο επίμαχο, όμως, πεδίο της πράξης, οι κυβερνήσεις φάνηκαν άτολμες, δειλές, άβουλες, αφού δεν εφάρμοσαν το νομικό οπλοστάσιο, που οι ίδιες προώθησαν.
Πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν, όμως, και οι πέντε μεγάλες ΠΑΕ της Αθήνας και της Θεσσαλονίκη. Εδώ και χρόνια, αρνούνται πεισματικά να κάνουν το παραμικρό, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη βία, η οποία ξεσπά και εκδηλώνεται στην ίδια τους την αυλή, χωρίς, βέβαια, να πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός, ότι, πολύ συχνά, ηγεσίες οικονομικά εύρωστων και μεγάλων ΠΑΕ της Αθήνας και της συμπρωτεύουσας διατηρούσαν και εξακολουθούν να διατηρούν υπόγειες σχέσεις και εκλεκτικές συγγένειες με συνδέσμους οργανωμένων οπαδών, όπως συνήθως αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται οι σύνδεσμοι των χούλιγκαν.
Σε αυτό το δυστοπικό και δυσώδες περιβάλλον έρχεται να προστεθεί και ένα κομβικής σημασίας γεγονός. Πρόκειται για τη σχέση που συνδέει τρεις μεγάλες ΠΑΕ με μεγάλα τηλεοπτικά μέσα, με μεγάλη επιρροή στην εκάστοτε κυβέρνηση. Και είναι εξαιρετικά αμφίβολο, από την άποψη αυτή, ότι η διάθεση πυγμής και αποφασιστικότητας, η οποία εντέχνως διοχετεύεται από τον σημερινό σκληρό πυρήνα διακυβέρνησης, θα μετουσιωθεί σε απτά και ψηλαφητά αποτελέσματα, δηλαδή στην ανάληψη σοβαρών πολιτικών πρωτοβουλιών για να αντιμετωπισθεί η διάδοση της οπαδικής βίας. Κατά πάσα πιθανότητα, θα βρεθούμε μπροστά στη θέσπιση ενός νέου αυστηρού νόμου, τον οποίο όμως κανένας Υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν θα αποφασίσει να υλοποιήσει σε βάθος χρόνου.
Ευχής έργον θα ήταν η απαγόρευση εισόδου στους αγωνιστικούς χώρους σε όσους αποδεδειγμένα καταστρατήγησαν το υπάρχον νομικό πλαίσιο, η εγκατάσταση καμερών στα γήπεδα, η προσωποποίηση του εισιτηρίου.
Ευχής έργον θα ήταν επίσης να απαγορευθεί, επιτέλους, σε παράγοντες και όργανα των ΠΑΕ να εκδίδουν οργίλες ανακοινώσεις με αφορμή κάθε διαιτητικό λάθος. Αυτή η τακτική της έκδοσης ανακοινώσεων σχετικά με λάθη που διέπραξε η διαιτησία είναι η σπίθα που τροφοδοτεί κατεξοχήν την ένταση. Κανείς δεν έχει αναδείξει το ζήτημα αυτό των ανακοινώσεων για την διαιτησία, που είναι ο πραγματικός κίνδυνος για την έξαρση της βίας εντός και πέριξ των αγωνιστικών χώρων.
Περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον, να μας διαψεύσει η σημερινή κυβέρνηση…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
