H μεγάλη διαφορά μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ στη τρέχουσα κρίση είναι ότι το ρυθμιστικό πλαίσιο στη γηραιά ήπειρο (και στην Ελλάδα), είναι πιο αυστηρό σε τέτοια θέματα. Ειδικά για τις τράπεζες που δεν  θεωρούντο συστημικές στην Αμερική (κακώς όπως αποδείχτηκε) η εποπτεία ήταν πολύ χαλαρή.

Οι ευρωπαϊκές τράπεζες, έχουν  για παράδειγμα συγκεκριμένους δείκτες όπως ο LCR (Liquidity Coverage Ratio) τους οποίους πρέπει να καλύπτουν, χωρίς αυτό να σημαίνει, όπως άλλωστε φάνηκε ήδη, ότι είναι «άτρωτες» από την ευρύτερη κρίση εμπιστοσύνης που μετά τα γεγονότα έπληξε συνολικά, δικαίως ή αδίκως το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Χτυπώντας καίρια στην Ευρώπη και τον πιο «αδύναμο κρίκο», από πλευράς επενδυτικής εμπιστοσύνης, την Credit Suisse.

Στο επόμενο διάστημα θα φανεί αν οι επεμβάσεις που έγιναν με τη βοήθεια και κρατικών αρχών, είναι επαρκείς, ή αν θα χρειαστούν  κι άλλες, προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών και ιδίως στην Αμερική, των καταθετών.

Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη στις ΗΠΑ, κάποιες τράπεζες έχουν κάνει χρήση έκτακτης ρευστότητας ύψους 165 δισ. δολαρίων από τις γραμμές βοήθειας της FED, μέσα σε μια εβδομάδα.

Το σίγουρο είναι ότι μετά τα όσα συνέβησαν, οι τράπεζες έχουν μπει στο μικροσκόπιο των αναλυτών, που βλέπουν τώρα μια σειρά από θέματα με άλλο μάτι: Το μείγμα των καταθέσεων, τα χαρτοφυλάκια «διακράτησης μέχρι τη λήξη» και την εμφάνιση ζημιών, ή τη μείωση κερδών που θα επιφέρει, ιδίως αν συνεχιστεί, η αύξηση επιτοκίων, από τις κεντρικές τράπεζες.

Κι αυτό αναπόφευκτα θα προκαλέσει  ένα repricing του κλάδου και των επιμέρους τραπεζών παγκοσμίως, ανάλογα και με τις επιδόσεις της κάθε μιας στους συγκεκριμένους τομείς.