Πυξίδα για το ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ο μεσσιανισμός της Αριστεράς. Παρά τη βαριά ήττα  ο Πρόεδρος  κ. Αλέξης Τσίπρας και τα βασικά στελέχη διατείνονται οτι… δεν έκαναν κάτι λάθος, ή τα λάθη που έκαναν ήταν δευτερεύοντα και διαδικαστικά, και πάντως ουχί ικανά να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα της καθίζησης.

Γι’ αυτό φταίνε οι άλλοι: Τα πετσωμένα ΜΜΕ, ο λαός που δεν έχει ταξική συνείδηση και αξιοπρέπεια γιατί έχει dna ραγιά, οι προύχοντες που θέλουν τον λαό καθυποταγμένο και ανίσχυρο να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, και όλα όσα η αριστερή ρητορική χρησιμοποιούσε στο πρώτο ήμισυ του προηγούμενου αιώνα (και δικαίως τότε), για να εξηγήσει την αδυναμία της Αριστεράς να κατακτήσει την εξουσία.

Δεν κληρονόμησαν βέβαια μόνο την ρητορική της παλιάς Αριστεράς αλλά και την διαχρονική υποταγή στον ηγέτη. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε αναφερθεί κατά την συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη, για «κυρώσεις» στον αρχηγό που χάνει:  «Ένας πολιτικός αν χάσει με 5-6 μονάδες θα έχει κυρώσεις;» – «Βέβαια θα έχει κυρώσεις» ήταν η απάντηση.

Φυσικά, τα έλεγε με την σιγουριά που είχε ότι το κοντέρ θα γράψει διαφορά 2-3 μονάδων. Τώρα δεν έχασε με 5-6, αλλά με 23, αλλά επιμένει να διατηρηθεί στην αρχηγία του κόμματος έως την επόμενη καμπή, στις ευρωεκλογές, που θα είναι περίπου σε ένα χρόνο.

Είναι καταστατική διαδικασία η σύγκληση των οργάνων. Γι’ αυτό και θα συγκληθούν σε σύντομο χρόνο το Εκτελεστικό Γραφείο, η Πολιτική Γραμματεία και η Κεντρική Επιτροπή, προκειμένου να αποτιμήσουν τα αίτια της ήττας και να θέσουν νέους στόχους.

Δι’ αυτής της διαδικασίας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να αποποιηθεί ως ένα βαθμό την ευθύνη της ήττας, και να τη διοχετεύσει κατ’ ανάλογο ποσοστό στα όργανα του κόμματος. Η ευθύνη είναι συλλογική, άρα άδικο να την επωμισθεί ο Ένας.

Φυσικά, έχουμε γράψει επανειλημμένως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλον. Ο Τσίπρας τους πήρε από το μίζερο 4% και με μια ιλιγγιώδη πορεία τους ανέδειξε σε κόμμα εξουσίας. Και στον ορίζοντα, παρότι υπάρχουν κάνα δυο αξιοπρεπή στελέχη, δεν διαφαίνεται η προσωπικότητα που θα μπορούσε να προσδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ τα παλαιά του κλέη.

Όμως αυτή η διαπίστωση, που την γνωρίζει και ο ίδιος, είναι ανεξάρτητη από το δέον γενέσθαι. Επίσης, η δυσκολία αναπλήρωσής του, είναι ανεξάρτητη και από την υποτακτικότητα των στελεχών του κόμματος, που δεν τολμούν να του υπενθυμίσουν ότι είναι πλέον ένας πεπαλαιωμένος αρχηγός, καθώς βρίσκεται στην αρχηγία 15 συναπτά έτη. Και ότι ένας αρχηγός που έχει χάσει πέντε συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές, εθνικές και περιφερειακές το 2019, εθνικές εις διπλούν το 2023), φεύγει.

Εν τω μεταξύ, ο ίδιος θα εκμεταλλευτεί την απολίτικη φάμπρικα που άνοιξε ε ο Γιώργος Παπανδρέου, να εκλέγεται ο πρόεδρος ενός κόμματος όχι από τον συνέδριο αλλά από τη βάση. Την υιοθέτησαν ασμένως η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια διαδικασία που επιτείνει τα αρχηγικά χαρακτηριστικά των κομμάτων και παράλληλα παρέχει ασπίδα στους αρχηγούς. Για τις αστοχίες ή τις ήττες, δεν είναι υπόλογοι στα κομματικά όργανα αφού δεν εξελέγησαν από αυτά. Είναι υπόλογοι στη βάση που τους εξέλεξε (τρέχα γύρευε, δηλαδή).

Γι’ αυτό και ο Τσίπρας ανήγγειλε ότι στην διαδικασία αναδιάρθρωσης τα μέλη θα κληθούν να κρίνουν όλους. Και σε αυτή τη «δημιουργική συλλογική διεργασία ανασυγκρότησης», ο ίδιος θα θέσει τον εαυτό του «στην κρίση των μελών του κόμματος». Που σημαίνει ότι το αποτέλεσμα υπέρ του είναι δεδομένο.

Ωστόσο, διακινδυνεύει κάτι άλλο. Να δείξει την πενιχρότητα του αποδυναμωμένου ΣΥΡΙΖΑ. Εξελέγη με την ενθουσιαστική συμμετοχή 170 χιλιάδων μελών που πίστευαν ότι συμμετείχαν σε μια ελπιδοφόρα αρχή. Αν στη νέα διαδικασία, κατά την οποία θα αναβαπτιστεί ο ίδιος στα λαϊκά νάματα, συμμετάσχουν 40-50 χιλιάδες, θα είναι μια πύρρειος νίκη που λειτουργήσει αποσυσπειρωτικά για το κόμμα και αποκαθηλωτικά για τον ίδιον.

Εκτός αν δεν τον νοιάζει. Αν θέλει ένα κόμμα ως προσωπικό του μαγαζάκι. Αλλά ως πότε θα το έχει;