Μύθος είναι για τους τακτικούς του θαμώνες το ιταλικό εστιατόριο “Alpino” στο Παλαιό Φάληρο που μετρά πενήντα χρόνια ζωής.

Κι όταν ένα εστιατόριο έχει κρατήσει για περισσότερο από μισό αιώνα έχει σίγουρα κάτι να πει, στους λάτρεις του καλού ιταλικού φαγητού.

Το “Alpino” υπηρετεί την αυθεντική ιταλική γευστική κουλτούρα και μάλιστα φέρει την πιστοποίηση Ospitalità Italiana, πιθανότατα έχει να πει περισσότερα.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίοι έχει δημιουργήσει γενιές πιστών, πολλοί εκ των οποίων το επισκέπτονται από παιδιά

Το “Alpino Cucina Italiana” που δημιουργήθηκε το 1973 έχει κατορθώσει να χτίσει τη δική του παράδοση στο Παλαιό Φάληρο

Η ζεστή χαμηλοτάβανη σάλα

Στη ζεστή χαμηλοτάβανη σάλα με τα γήινα χρώματα και την αβίαστη αίσθηση οικειότητας (αλλά προσεχώς -όταν ασφαλώς ο καιρός το επιτρέψει- και στον κήπο του), η ομάδα της κουζίνας αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο την τεχνογνωσία της και την πλαισιώνει με ποιοτικές πρώτες ύλες, που μετατρέπονται στα χιτ του βέρου ιταλιάνικου μενού.

Στο “Alpino” η αυθεντική εμπειρία ξεκινά ακριβώς όπως θα έπρεπε, δηλαδή με ένα προσεγμένο Negroni το οποίο δεν είναι το μόνο αξιόλογο από τη λίστα των συνολικά 7 cocktails, που επιμελείται η ομάδα του μπαρ εδώ.

Μαζί με την τριλογία ψωμιού (φοκάτσια/ η δική τους εκδοχή του milkbread/ σκορδόψωμο) και τα συνοδευτικά της (μεταξύ αυτών και η ιδιαίτερη καυτερή σάλτσα που σερβίρεται από την πρώτη ημέρα του εστιατορίου) σηματοδοτούν μία ιδανική αρχή για όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν.

Στο τερέν των ωμών, το αιχμηρό στη γεύση και φινετσάτο στο κόψιμο μοσχαρίριο καρπάτσιο με dressing εσπεριδοειδών με τρούφα, καβουρδισμένο φουντούκι και whisky mayo καθώς και το ζουμερότατο, βαθιά κρεάτινο ταρτάρ μόσχου με τσίλι, mango mayo, πίκλες λαχανικών και crispy παρμεζάνα σε πείθουν για τη σοβαρή δουλειά που γίνεται στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Εν συνεχεία, τα πληθωρικά χειροποίητα κανελόνι με φρέσκο κιμά από Black Angus, μία βελούδινη σάλτσα ντομάτας και κρέμα από ρικότα και βασιλικό δημιουργούν μία έξοχη γέφυρα για τα ‘ιταλικότερα’ του μενού. Ναι, καλά κατάλαβες, περνάμε στο δίπτυχο που δε χάνει ποτέ και δεν είναι άλλο από το πάστα/πίτσα.

Όλα τα ζυμαρικά εδώ φτιάχνονται καθημερινά στο εργαστήριο. Ένα από τα must πιάτα είναι τα φρέσκα λιγκουίνι με γκοργκοντζόλα και τρούφα που, σαν ένα αναβαθμισμένο και διαφορετικό cacio e pepe δένει αρμονικά δύο πολύ ιδιαίτερες και έντονες γεύσεις.

Η φαντασία και η δημιουργικότητα είναι εμφανείς στις πίτσες που σερβίρονται στο “Alpino”, σε κάθε πτυχή τους: Από τις ονοματοδοσίες τους μέχρι αυτό που τελικά αντιλαμβάνεσαι στον ουρανίσκο σου – εκείνο που ουσιαστικά μετράει δηλαδή. Ακολουθείται το ρωμαϊκό στυλ δηλαδή με πολύ ελαφριά κρούστα, σχεδόν καθόλου λιπαρό σώμα, στεγνή στο κάτω μέρος και ελαφρώς πιο υγρή επάνω, άκρως τραγανή και μαλακή, φυσικά με λεπτή ζύμη. Την προσοχή μου κέρδισε η Ferrari και το mix από καπνιστή πανσέτα, λάδι τρούφας, μοτσαρέλα, flakes Parmigiano Reggiano, μανιτάρια και σάλτσα με φρέσκια ντομάτα φρόντισε να με δικαιώσει απόλυτα.

Και το κρέας; Θα μπορούσε να λείπει το κρέας; Προφανώς και όχι, με κορωνίδα των προτάσεων στο καρνιβορικό πεδίο τη μεγαλειώδη ιταλική Bistecca. Έχοντας δοκιμάσει αρκετά, προτίμησα να κινηθώ σε πιο ένα πιο λογικό ποσοτικά πλαίσιο, με την ταλιάτα από οργανικό μοσχάρι Black Angus, το ‘φινίρισμα’ της οποίας ολοκληρώνεται μπροστά σου σε μαντεμένιο σκεύος. Το άψογο ψήσιμο και η βουτυρένια γεύση της συνοδεύονται από φρεσκοψημένη φοκάτσια, χειροποίητα τσιπς πατάτας και σάλτσα μαύρης τρούφας με γκοργκοντζόλα

Φινάλε με τιραμισού που χτίζεται on the spot και είναι πληθωρικό, τόσο σε μέγεθος όσο και σε γεύση. Μου άρεσε πολύ σε αυτό η χρήση λικέρ πικραμύγδαλου (Αmaretto) αντί για κρασί Marsala, που δίνει άλλες γευστικές διαστάσεις δίχως να ξεφεύγει από τα κλασικά.

Πολλοί από τους διαχρονικούς επισκέπτες του “Alpino” υποστηρίζουν πως είναι καλύτερο από αντίστοιχα που έχουν δοκιμάσει στην Ιταλία. Μετά την τελευταία δοκιμή, τείνω να συνταχτώ μαζί τους.