Άρθρο του Μανώλη Κ. Κεφαλογιάννη
Θεμελιώδης Αρχή, ο πλήρης σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας, της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας όλων των κρατών.
Θεμελιώδης Αρχή, ο πλήρης σεβασμός στον Καταστατικό Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, στο Διεθνές Δίκαιο, στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Κάθε προσπάθεια ιστορικών αναθεωρητισμών. Οι όποιοι μεγαλοϊδεατισμοί, όπως και αν ονομάζονται, νεοτσαρικοί ή νεοοθωμανικοί αποτελούν θρυαλλίδα στα θεμέλια της παγκόσμιας Ειρήνης και σταθερότητας.
Η Ευρώπη μετά τους δύο αιματηρούς Παγκόσμιους Πολέμους με τα εκατομμύρια αθώα θύματα και την τεράστια καταστροφή που επέφεραν στις οικονομίες και στις υποδομές των κρατών κέρδισε ένα μεγάλο στοίχημα. Την Ειρήνη. Και η ευρωπαϊκή ήπειρος ζει έκτοτε τη μεγαλύτερη περίοδο ειρήνης και σταθερότητας της ιστορίας της. Τη μεγαλύτερη περίοδο δημοκρατίας, ασφάλειας και ευημερίας για τους πολίτες της.
Μόνη θλιβερή εξαίρεση, που μας πληγώνει 48 χρόνια τώρα, η τουρκική εισβολή και η κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου, καθώς οι συγκρούσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν εμφύλιες συγκρούσεις μετά τη διάλυσή της.
Σήμερα, η απροκάλυπτη και θρασύτατη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία επιστρέφει την Ευρώπη πολλές δεκαετίες πίσω. Είμαστε όλοι μας ενώπιον της επιβολής της δύναμης του ισχυρότερου προς τον πλέον αδύναμο γείτονα. Είμαστε όλοι μας ενώπιον της καταρράκωσης κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας. Της προσπάθειας παραβίασης της εδαφικής ακεραιότητας ενός ανεξάρτητου κράτους, της αλλαγής συνόρων με βίαιο τρόπο, με στρατιωτικά μέσα. Που ευτελίζει και προσβάλλει το Διεθνές Δίκαιο και όλους τους θεσμούς διεθνούς συνεννόησης που προσπάθησε και εν πολλοίς πέτυχε να οικοδομήσει η Ευρώπη τα τελευταία 70 χρόνια.
Και η καταδίκη της ρωσικής εισβολής κατά ενός ανεξάρτητου κράτους όπως η Ουκρανία πρέπει να είναι καθολική. Απερίφραστη και απροσχημάτιστη. Χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Χωρίς, «ναι μεν αλλά».
Σήμερα, ως Ελλάδα στεκόμαστε δίπλα στη δοκιμαζόμενη Ουκρανία. Στεκόμαστε δίπλα στους δοκιμαζόμενους ομογενείς μας στην περιοχή της Μαριούπολης. Είμαστε όπως πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Και ως Ευρώπη, ως Ευρωπαϊκή Ένωση είμαστε μπροστά σε μία πρόκληση. Πολλές φωνές, ανάμεσά τους και αρκετές σοβαρές, ρίχνουν το ανάθεμα στην Ευρώπη για την αντίδρασή της. Ξεχνούν ή κάνουν ότι δεν θυμούνται ότι η Ευρώπη, που στο πρόσφατο Συμβούλιο Κορυφής πήρε βαρύτατες οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, και αυτό είναι το μόνο της όπλο κατά της Ρωσίας καθώς δεν έχει ούτε ενιαία εξωτερική πολιτική, ούτε ενιαίο αμυντικό δόγμα, ούτε ευρωστρατό, ούτε ενιαία πολιτική ασφάλειας. Και αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση.
Η ρωσική εισβολή κατά τον Ρώσο πρόεδρο έρχεται για να διορθώσει το «ιστορικό λάθος Λένιν» στο πλαίσιο ενός ανιστόρητου αναθεωρητισμού από πλευράς της ρωσικής ηγεσίας. Μία ίδια ακριβώς νοοτροπία διακατέχει και τον εξ Ανατολών γείτονά μας με τον οποίο είμαστε καταδικασμένοι λόγω γεωγραφίας να γειτνιάζουμε. Η Τουρκία στο πλαίσιο ενός ανιστόρητου νεοοθωμανικού αναθεωρητισμού ζητά αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάνης και λειτουργεί ως κράτος ταραξίας στην περιοχή μας, ως παράγοντας αποσταθεροποίησης και ανασφάλειας στην περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Μία χώρα που στέκεται απέναντι από το Διεθνές Δίκαιο και έχει ακόμη εν ισχύ την απειλή πολέμου κατά της χώρας μας από το 1995 αν επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα. Κάτι που αφενός αντίκειται στο Άρθρο 2 παρ. 4 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ που ρητά δηλώνει ότι όλα τα μέλη του Οργανισμού στις διεθνείς τους σχέσεις θα απέχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας που εκδηλώνεται εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους. Και αφετέρου στο Άρθρο 3 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που ρητά ορίζει ότι αποτελεί αναφαίρετο της κάθε χώρας να επεκτείνει χωρίς ενημέρωση ή έγκριση από κανέναν τα χωρικά της ύδατα.
Η απάντηση της χώρας μας σε όλα αυτά είναι η προσήλωση στο Διεθνές Δίκαιο, στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, στην πιστή εφαρμογή των Διεθνών Συνθηκών.
Και ακριβώς εδράζοντας στο Διεθνές Δίκαιο η Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια σύνηψε τρεις διακρατικές συμφωνίες οριοθέτησης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Προχώρησε σε σημαντικές αμυντικές συμφωνίες με άλλα κράτη. Θωράκισε τις Ένοπλες Δυνάμεις της προασπίζοντας τη χώρα.
Και ασφαλώς με το τραγικό παράδειγμα της Ουκρανίας ηχούν τουλάχιστον γραφικά όσα ακούστηκαν στην Ελληνική Βουλή ότι «η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός της χώρας».
Η θωράκιση της χώρας, η άμυνα της Πατρίδας μας, η προάσπιση της εδαφικής της ακεραιότητας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων δεν αποτελούν απλώς αυτοσκοπό.
Αποτελούν πρωτίστως τον υπέρτατο εθνικό αυτοσκοπό.
